Eski bahçelerde Şiiri - Cevat Çeştepe

göbeğinde ateş çiçekleri açmış bir bahçedeyim
daha yazılmamış bir şiirin son dizesindeyim
yaşamımın göğüs düğmelerini çözüyorum
çırılçıplak bir güneşin doğuşunu
ağlayarak izliyorum.
biliyorum, senin gözlerin bu renk değildi eskiden.
belki ondandır şimdi pusulamdaki ibremin
parçalaması gözlerimi,
ben vazgeçerken güneyden, bütün yönlerimden
bir garip fırtına kopar.

son damla su, nasılda çekiliyor havuzun içinden
demek soğuklar bu kış erken bastıracak gene
can sıkıntım saklanıyor ıhlamur ağacının gölgesine
dilinden anlamadığım bir şarkı söylüyorum
açmamış çiçekler oluyorum.
biliyorum, saçlarını böyle taramazdın sen hiçbir zaman.
belki ondandır dallarımdaki yaprakların
dökülüvermesi avuçlarıma,
ben vazgeçerken bahardan, baharlarımdan
bir kuru dal kırılır.

şimdi korku, ahtapot misali sarıyor dört yanımdan
yanlış yeşile boyanmışsın artık ne gelir elden
ne kadar ölüm varsa o kadar karanlıksın
anahtarı nereye koydum bulamıyorum
bahçeden dışarı çıkamıyorum.
biliyorum, senin yolun geçmezdi bu kapının önünden.
belki ondandır unutmam yaşadığım günleri
ve çekilmesi düşlerimin
ben vazgeçerken geceden, gecelerimden
bir deli çığlık yükselir.