Eşitlenmeden çatışma bitmez

kendime bağrım doldu, bağırmak dan yoruldu
göğsümün içi sırtından vuruldu
kıvrılan yılanlar gibi kelimelerle kendimi zehirliyorum.
gözlerimin sesi ahraz, öldü yüreğim az az.
kimselere bok atmıyorum
bu cehennemi gözler bendeyse.
gözlerimde ses köreldi, benim gücüm kendime.
madem sağır bir örste akkor yüreğim
hayat çekiciyle hep yalnış dövüldü.
iş görmez alete döndü çöplüklere döküldü.
o sular ki, çeliğimi tel tel ördü.
o sular ki, akkorumu söndürdü
yarın gerdanından kopan inci gibi
bir damla ter bana çok görüldü.
yakın beni benim hıncım kendime.
o sular ki, dilim gibi kördü,
dilim gibi görürdü
kendini iki kere verirdi.
boynum dar ağaçlık
çelikleşen yüreğimi giyotin yapın kesin boynumu
kapkara bir uçurumum kendime,
benim gücüm kendime.
dolunayı yağmur gibi bölen
paslı demirler ardında umudu göğerten zındanda.
sıcak kanımda tomurcuğa day durduran yüreğim.
gerdi iki kaşını kolları yapıp çarmıhın
belcesinde sön yaralı bir ceylana döndü kanı aka aka.
bırakın ateş doğsun yansın kalbim solumda.
çerağa dönsün, gözlerimi kan bürüsün
yürüsün çıplak ayaklarıyla,
içime kadar keder dökülsün.
ateşin dudağında canım sönsün
benim kahrım kendime.
dürdü bir kadın.
zındanlara yeten inancım
özgürken yetmedi bir yüreği kıta.
artık göğsümde kanlı bir sargı var.
son yaramı sarmada saklamada
toprağın altında çatladığı için çekirdeğim, yani yüreğim
güneşe uzanıp içmek istediğim.
kökümle tutunup toprağa, suya varmağa
bir renge bir kokuya ermeğe
göz olup yaşamı görmeğe
yüreğimin hünerine erişmeğe
kırdılar yaşama arzumu yüreğimden verdim diye.
benim zehrim kendime