Eşit Elma Dilimleri Şiiri - Gökhan Durgut

İnsanın canı çekiyor bazı,
Bazı hanımeli kokusunu,
Bazı bir kadının gülüşünde ki buğuyu,
Bir şarkının nakaratını bazı,
Bir filmin en ücra repliğini belki,
Çekiyor insanın canı.

Bildiği bir deniz kenarının iyotunu
Bazı şehirlerde aynı güneşin, farklı doğuşunu iddia ederek,
Bazı yalnız sabahlarda, rüyalarından uyanmama çabasını,
Çekiyor insanın canı.

Yılları un ufak edip, bir bebek avucuna sığdırdığı vakit,
İnsanın canı çekiyor.
O Dünya' dan cüsseli, Everest' ten yüksek hislerin
Kayboluşunda ki metanetsizliği.

Çekiyor insanın canı
Kışın karpuzu
Yazın portakalı.

Soğuk kış gecelerinde güneşi gördüğüne ant içerek
Gözlerini bir sonbaharın saç tellerine bıraktığı
Sadakatsizliği
Çekiyor insanın canı.
Oysa kelimeler yalan değil,
Hisler olağandışı ve illegal.

Yine de
Çekiyor insanın canı bazı
Art niyetsiz bir Dünya' yı,
Eşit elma dilimlerini,
Sıralı ölümleri,
Ve cesurca sevişen sevgilileri
Yalan iliştirmeden tenlerinin altına
Riyasız
Kendilerini bilerek.