Günler anlamsız uzun olsa da ne yazık ki hayat çok kısa. Ve telâfisi yok ellerimizin arasından kayıp giden zamanın. Ne acıdır ki her şeyin farkına ancak o şeyi kaybettiğimizde varıyoruz. Önümüzde çok zaman var diye düşünüyoruz ama ya yoksa? Mutlu olmayı, kendimiz için bir şeyler yapmayı erteliyoruz hep hayatı ertelediğimiz gibi. Yarın diyoruz ya, hep yarın. Biliyor muyuz ki bir yarınımız var mı? Hayat nankörüyüz kısaca ve sonsuz sanıyoruz her ânı ama ve ne yazık ki öyle değil. Hayat kimseyi beklemiyor, zaman kimse için durmuyor. Her geçen sâniye bir öncekini aratıyor, hevesimiz kaçıyor ve cayıyoruz bir şeylerden. Camdan bir hâyâl daha kayıyor ellerimizin arasından ve kulakları sağır eden sessiz bir vâvelayla yine yerin dibine süzülüyor çıkmamacasına ümitler. Hep soruyorum kendime, niye yapıyoruz bunu biz bize? Neyin kaygısındayız? Üç günlük Dünyâ'nın bitmek bilmez telâşı, dönen çarkları arasında kalacak bir gün herkesten ve her şeyden gizlediğimiz yüreğimiz. Esirgediğimiz sevgimiz küflenecek içinde, hiçbir işe yaramadan hemde. Bunca zaman saklayıp kendimizle başbaşa kalınca bakacağız geçmişe ve hesaplaşacağız kendimizle iyi mi etmişiz kötü mü diye. Ama sonuç ne olursa olsun bir dönüşü olmayacak o zamanın. Her neredeysen çık gel ruhum, an bu andır. Sana en çok şimdi ihtiyâcım var.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta