Esir
Esir karargâhında sabahların yüzü yüksekti.
Lakin kendinden emin bir o kadarda kararlı kalelerde ,yalnızlık senfonisi şimdilerde.
Oysa ne çok aktı bir zamanlar sevgi çeşmesi yürekler önem bile verdi aşkından ölmeye.
Goncalarda üzüldü elbet ve giden unuttu.
İhanetse tam bir felaket, acı oksijenle birleşti ve nihayet esti ebediyetin kıvılcımları ey insanlık!
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var