Eski günleri hatırlamak, hâtıraları yadetmek, çoğu zaman bir ilaç gibi geliyor insana. Hem, zaman ne çabuk geçmiş diyoruz. Hem de, o zamanların hasreti sarıyor yüreğimizi.
Çok saygıdeğer şair Ünal Beşkese, kaleme aldığı 'KÖŞE BAKKALLARI' adlı nostaljik yazısında, o güzel günleri öylesine canlı ve tatlı bir dille anlatıyor ki, sanki zamanı geri alıyor, o çocukluk günlerimize dönüyoruz.
Eskişehir'de, bizim de ihtiyaçlarımızı aldığımız bir 'Bakkal Ahmet Amca'mız vardı.
Rahmetli babam ve annem, elimize veresiye defterini tutuşturur, oraya yollardı.
Hayatımın yüzümü kızartan ilk ve son hırsızlığını bir arkadaşıma uyarak orda yapmıştım.
Bakkal Ahmet Amca, arada işi çıkınca, karısı, Fadile Teyze'ye bırakırdı dükkânı. Fadile Teyze uzağı göremeyen gözlerini kısar, raflara öyle bakardı. Biz de çocuk cinliğimizle, onun bizi görmediğine kanaat getirip, bu hatayı yapmıştık.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
