Eşime... Şiiri - Mehmet Tunçer

Bırakıp seni o ilaç kokulu odada
Adım adım inerken merdivenleri
Gözlerim karardı bir an
Adım atamadım
Aklım hep geride
Seninleydi…
Beynimde uğultu
Yüreğim sızım sızım
Bir dokunsalar sicim sicim akacaktı gözyaşlarım
Şimdi..
Az sonra..
Ya akşam..
Yıllardır ilk kez kapı ziline basmadan
Nasıl gireceğim dış kapıdan içeri
Salon ışığını yakıp
Ölüm sessizliğinde ki odalarda nasıl dolaşacağım
Senin olmadığın
Kokunun olmadığı bu evde nasıl..
Nasıl ve nerede oturacağım?
Biliyorum..
Ne zaman uyansan
Aklın hep bende
Ne yapıyor diye!
Az önce oradaydım
Üç tek sigara içtim pencereni gören caddede
Sen görmedin..Uyuyordun.
O tılsımlı mürekkepten bir nefes alıp
Duvarları delip girdim içeri
Saçlarını okşadım
Ellerini tuttum
Sol yanağından öptüm
Gülümsedin!
Hadi git dedin!
İşte şimdi buradayım..
İşte bir şarkı..
‘’Sen baharsan ben yazım
Başkasına geçmez nazım…’’
Bir gün bile olmadan
İşte karıştı saçım, sakalım
Yokluğunda..
Yaşayan bir ölüyüm…