Esila Şiiri - Battal Kılıç

Sen sürgün süreklerin efsunlu sesi
Sen masivadan süzülen sonsuz sızı
Karanlık saçların kement akışında
Celladım görünür şehla bakışında

Ömrün son baharında baktığın benim
Benim, aynalarında gördüğün benim

Dokunduğun suskunluk benim sesim
Sesinden üflediğin benim nefesim
Nefesinle çizdiğin o masum resim
Çürüyor gamlı nemli duvarlarında

O masal karanlığında bıraktığın benim
Benim, aynalarında gördüğün benim

Beni anlatırsın sen ol kelam ile
Ebyadı donattın türlü kalem ile
Okundum yazıldım arzu melam ile
İlim oldum ilmek oldum dergahında

Hasır harmanında dokuduğun benim,
Benim, aynalarında gördüğün benim

Karanlığın en kuytu derinliğinde
Zifir zifir estim kör eteklerinde
Tutunduğum dal kesik bileklerinde
Bilediğin benim, keskin gözlerinde

Savruk yamaçlarında savurduğun benim
Benim, aynalarında gördüğün benim

Patikanda bir ömür yürüdüm yoruldum
Gamzende hapsoldum narına ram oldum
Saçlarına tutuldum tel tel kavruldum
Kendimden geçtim harı dünyada buldum

Alevlerde seçtiğin biçtiğin benim
Benim, aynalarında gördüğün benim

Esila gün batımı kapanan gözlerinde
Sakla beni o nemli kirpiklerinde
Yansın bu dünya bir müjgan rüyasında
Kapa gözlerini yanalım mürai riyasında

Küfelere sardığın ördüğün benim
Benim, aynalarında gördüğün benim