Esila Şiiri - Ayşe Uçar

ah! esila
seninle biz bir koyunun iki bacağıyız
sonuçta aynı dala asılacağız
baş aşağı salınırken kanlı bedenimiz
kes! artık şu dudağındaki sancılı türküyü
sinirimi hoplatıyorsun

biliyorum
gözlerinin kubbesindeki keskin şuleyi
istesen kokuşmuş dünyayı ikiye bölersin
bölersin de söyle neye yarar
zulmün pençesinde ateşten tennure
yanıp yıkılırken ortalık...
göğü tüm bulutlarıyla beraber yere indirsen de
artık ölü kırlangıçları diriltemezsin

keşke...
biz seninle hep çocuk kalsaydık
bir elimizde uçurtma, diğerinde yağlı ekmek
tırmanırken yeşil bayırlara...
yine sessiz patikaları yol tutsaydık

dikenleri batsaydı yaşlı çalıların
ve kiraz ağacının dalına takılsaydı eteklerimiz
akşam yemeğinde cezalı olup bulaşıkları yıkasaydık

sus! ...
sus esila!
ruhumdaki çığlıkları duymuyorsun
içim yangın, içim köz...
duman kusuyor, ayyaş gözlerim
her gecenin arifesinde hüzün dokuyan dillerim
kalbimin gergefinde bin orman yeşertiyor
yeşertiyor da...
yine de can bulmuyor kırılgan dallarım

firuze taşı mısın esila
nefesin sümbül, gözlerin mavi bir ırmak
ılıman rüzgârların lavanta kokusunu taşıyor ellerin
ölüp ölüp dirilirken, sende can tutmak ne güzel...

bana masal anlat!
küçük bir kıza anlatır gibi
yalancınk-dan da olsa anlat!

dudağı yarılmış acılarımdan kan kussam da
azgın dalgaların gel-gitlerinde boğulsam da
arada nefes alıyorum
yalan olsa da anlat!
anlat! mutlu sonla biten masalları

ah! esila...
sen dağ çileği, ben yaban armudu
bu dünya bize fazla...

gel hadi! ...
basireti bağlanmış, firâseti sönmüş insanlığın
kirli ellerinden su içmeyelim
harama el açan fitne fücur dünyasından
çocukları da alıp gidelim
onlar uyanmadan, canları yanmadan

turnaları da alıp gidelim
gidelim be esila!
gidelim! ...

(10/09/2012)