Eşikte Sürünen Şiiri - Kemter Abdal

Kırk yıl yol yürüdüm, bir adım ileri gidemedim
Kapı dediler, eşikte kaldım toz oldu alnım!
Bir "âh!" çektim aralandı sanki sır perdesi
Gördüm: Marifet kapısı içimdeymiş geçemediğim...

​Hüner sandığım ne varsa yük oldu sırtıma
"Bilgim" dedim, cehlimin tuzağına düştüm!
Mürşidim güldü: "Sen eşiği aşmak istedin,
Oysa eşik sensin, aşılmayı bekleyen!"

​Sordum: "Bu kapı niye dönmez anahtarı?"
Dedi: "Anahtar sende, lâkin sen kilitsin!"
Ayna tuttu yüzüme gördüm: Paslı bir kilit
Marifet, pasımı silmekmiş bilemedim...

​Yıllarca "mârifet" diye kitaplar yuttum
Hakikat: Bir damla gözyaşıymış kıblemde donan!
Kemter’im ben, eşiğin süpürgesiyim
Kapıyı süpürürüm, içeri giremem!