Esaret Şiiri - Adem Öztürk

İçimdeki esaret aydınlığı engeller
Parmaklıklar kalın,tutunmak zor
Hücrem dar, gözlerim olabildiğine kör
Gardiyanım ol, yüzünü göster

Dışarıda bir dünya baharı bekler
Yaslandığım duvardaki nem ciğerimde çürür
Yediğim lokmalar boğazımda durur
Yüreğim tütün kokusunda seni bekler

Gecem gündüzüm bir, soğuk geçer
Yorgunluğum nefesimde titriyorken
Beynime sızan kan hayat vermiyorken
kulaklarım pusuda sesini özler

Bu sürgün,bu esaret,bu emanet günler
Kayan bir yıldız kadar umutsuz olsa da
Ve bir o kadar da tebessüm dudaklarımda
Bir çocuk heyecanında seni diler