Erzurum Çığlığı Şiiri - Dursun Özden 3

erzurum çığlığı

erzurum ayazı, ak kızı, bir başkadır baharı-güzü-kışı-yazı
anadol bir sabah uyandığında, kara eylül şafağı-kırık sazı

güzdü-kanayan eylül’dü, 12’den vuruldu gazi, o aziz şehir
şair tutsaktı; “şiirden” yana esiyor yel ve ‘metin olun’ der
cenkte cengiz, kanayan türkü, kavgada sefir-çölde nehir
isyanda şair nefi, battal gazi destanı çığlığına kulak verir
tan çiçeği taç yaprağı gelincik alı kar-şiir pınarı tanpınar
bereketiyle sevişen toprak tanrı, yaşlı köylü ile dertleşir
anadolu, doğu kilidi erzurum, cinis beyleri şafağı, seyir
büyük sularda çiseleyen, sonsuz ve zamansız göleli pir
elemli ebru vurgunu-şiir felsefesi düşkünü derviş-fakir

taç kapılı yakutiye medresesi burcu, ulu çifte minare
şehrin buluştuğu ahi ocağı-çekirge salgını-sinsi fare
o bir testi suya dadanan-sığırcık kuşları yuvası kare
oltu dervişine yoldaştır o şair-umudun-hüznün sırrı
gammaza, ihanete ve ibadete tanık olur, çok kere

azığı bir yudum su, karıncayla paylaşan derviş
ve anadolu evliyalarına kentin açkısını vermiş
ve aziziye tabyası son siper, şiir alayı, o yolda
demli çay-dudak öper-şiir tadı gırtlama şeker
kurtuluştan kuruluşa giden, her kutsal yolda
kemal paşa metin oldu, sebil oldu her sefer

er-zulüm güzü, er-zurum ayazı, şiir çığlığı
palanı döküldü, donu çözüldü, leylim ley!
güneşi ilk öpen o burç, doğunun efendisi
yiğidi-kesikbaş-dadaş, he heyde hey hey!

dursun özden