Hangi suretim soyunur
Aynasında süreyyanın
İrtical içinde bir şairim
Bir satırlık ferman gibi
Gürz düştü yalnızlığıma
Ganita'nın deniz feneri şarkılarında
Mevsimsiz kar iyi değil derler
bilmezler
ben kiraz dallarında mevsimsiz şarkılar.
Tarla kuşlarıyla bir çalı dikeninde
güle şiirler söyledim.
Kiraz
Yiğitlik tacını çalmış
Cudi’nin fikr-i üryan çocukları
Beliklerine kına yakılmış
Yakut gözlü güzelin
Onyedisinde Zülfikar değmiş dudaklarına
Poyralardan kan damlar
çocukluğum çok zenginmiş..şimdi anlıyorum...insanların sığınmak istediği bir bağım ve evim vardı ama bağevi değil olmasın... kerpiçti en azından,nefes alırdı ve canlıydı...sabah pencerem yemyeşil bahçe ve horoz sesine açılırdı.tavuklar yumurtalarını payla...şmayı bilirdi en azından..sakar buzağım az sonra zıpır zıpır çıkardı yerinden...o benden çocuk nasıl oynardı avluda...sarıkız akşam üzeri çıngırağının o notasız makamıyla, binbir edayla gelir,nasılsa babam ekmek getirmiş ya... bende süt getirdim der, ahhhh o inek haliyle nasıl caka satardı.. bakır helkelerde o ılık süt... çocukluğumun ılık ve güzel hatıraları...az önce fatih' te yürüdüm biraz, her beş apartman arası bir insan yalnızlığı, kaybolmuş bir ömür, insan bedenleri merdivenlerde, gündüz neş' e ye kucak açan parkta acı, kahır, insan yarıları.... tamamlanamamış ömürler, öyle hiç eski ve yoksul bir gramofon çalmıyor... kadınlar gördüm yalnız ve de adamlar, her yer kalabalık ama yalnız...bir gün merdivenin birinde öylece aç ve boş gözlerle umarsız kalmak...ben çok zenginmişim aslolan çocuk kalmak..korkuyorum...
.Onyedisinde bir yaşama sevinci tanıdım bugün..korkuları çok yalın çok temiz ve henüz kirlenmemiş...Korkuların dahi bu kadar saf oluşunu özlemişim.Çünkü insan zaaf dolu, çünkü insan dediğin hesap ve çıkara bulanmış, çünkü insan dediğin kirlenmiş, kendileriyle barışık değil artık insan dediğin ve ne yazık ki insan dediğin kendi değerini başkalarına ve bir diğerine bağlamış, eğer insan umudunu, yarınını, sevincini, heyecanını ve dahi beklentilerini, korkularını, acılarını, endişelerini hasılı kendine ait kutsallarını bir kere başkalarına bağlamaya görsün işte o zaman kendisine ve hayata yabancılaşmaya başlar.... o andan itibaren tüm yalınlığını, güzelliğini, dokunulmaz saflığını, tüm arınmışlığını yitirmiş olmanın acısıyla, diğerleri tarafından kabul edilebilir olabilmenin o umarsız ve de gereksiz mücadelesi içinde yarınlarını kaybetmeye başlar, yıllar sonra elinde kaybettiği kocaman bir geçmiş, kendisine küllerinden yarınlar biriktirmeye çalışır ama nafile..insan dediğin nafile...başka bir yürekteki sevda kalıntıları üzerinde ki o sevda kalıntıları diğerinin yalnızlığının, bırakılmışlığının en belirgin emaresidir ve koca bir aptallıkla bu kalıntıları kendi kutsalı sayarak dokunulmasına izin vermez verirse eğer kimse tarafından tanık olunamayan yalnızlığı ve bırakılmışlığı günışığına çıkmaya ve kendisini ele vermeye başlar işte bunu göze alamadığından ve kendine olan inancını ve iç barışını yitirdiğinden, bir başkasının ona sunabileceği baharı kabul etmekten çok içindeki hazanı yaşatmaya çalışarak çaresiz bir mutluluk arayışı içinde bulur kendini ama asla dokunamayacağı bir mutluluk..çünkü insan dediğin kendi mutluluğunu yaratamaz ancak bir diğer insanın ona sunabildikleri nezdinde kıymete değer tatlar yaşama şansı tanır kendisine..ha.. bundan sonra yaşadıklarının adını ister mutluluk koyar,ister hayatında defalarca kaçınılmaz bir şekilde yaşamak zorunda kalabileceği yanlışlıklar..ama her ne olursa olsun hayatına birini msafir edebilme cüretin yoksa başka bir hayatta misafir olamazsın...ah be insan çok yalnızsın ve sana sunulan yalnızlıkla ne yazık ki çok bahtiyarsın...
.
Gücüm olsaydı
Üç harflik saltanatı
Çocukların çığlığına boğardım.
Yüreği bayram yeridir onların
Başka mevsimlerin yağmurlarında
Gülümseyen gözleri
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!