Erken Büyüme Sancısı Şiiri - Erdal Taşköprü

ağır romanlar okurdum
çocukluğumu erken büyüteyim diye
kimse anlamazdı gözlerimde kan tutmuş telaşı!
bir yar dilerdim
beynimde binlerce hece bilenirdi
oysa herkes bilirdi
aşklar kendini kaldırıma atar
ayaklarıyla acımadan kendini çiğnerdi.

deli doluydum!
boş olsada emeğimin bedeli
ama bilirdim ne kadarı benim olduğunu dünyanın
her heyecanın bir adımı vardı
gökyüzünde ilerlediği
bize patikalarda soylu sevdalara koşmak kalırdı
kimse ardımızdan gelmezdi.

emek vardı;
adını, anasını ezberlediğim emek
derimde, tenimde, dişimde çiğnediğim emek
bir yanı tokluk yani
diğer yanı kimsenin umursamadığı çıldırasıya uğraş
geceleri hüznümün alkışlı senfonisiydi özlem
gündüzleri didin, direndi
ve öldüresiye telaş..
kimse anlamıyor be, anlamıyor hiç kimse!
diyecek kimsem de yoktu çoğu zaman
her vakit olacak hüznüme yoldaş.

olmuyor!
mevsim yediveren değil ki üçünde bahar olsun
ömür otuzluk, kırklık değil ki
dimdikken yıkılasın!
velakin meçhulünde boğulmayasın.

belki kirli sayfa bırakılmaz omzumuzda
milletin tükürüklü mürekkepler tükettiği
ve erittiği paslı demirler bileğimizde..
belki ağacımızda salıncaklar sallanır
sallanır da meyveler düşer toprağımıza, eşiğimize
kimse tokmaklar vurmadan kucağımıza, beşiğimize
büyür, büyütürüz
alışagelmiş ve yeni
bütün şiirler içinde..

ağır romanlar okurdum
ömrümü hiç etmiyim diye
bu kirli, kalpazan menfaatçilik içinde
en azından gençliğimi
piç etmiyim diye...

06.08.2008