Her nefes bir vedadır tutunduğun her an
Bir günün kapanıp yeni bir zaman açılması
Öylece uyanmak taze bahar kokusuyla..
Zümrüt yeşili yapraklar daha yokken,
Önce çiçekler açar göz alıcı bir hızla
Bir yudum su içer, bir lokma ekmek yermiş
Zavallı İhtiyar kurumuş dudakların
Yol yorgunu yıllar sana hep keder vermiş
Uykusunu bekler titrerken yanakların
Hayat fısıldarmış tozlu sayfalarından
Toprak uyandı, ıslak bir rüyanın ardından,
Su toprağa kavuştu, havada bir melodi.
Güneş, sererken ışıltısını yeryüzüne,
Tabiat tomurcuklandı, hayat filizlendi.
Bahçelerimde uzun kışın perdesi kalktı,
Mavi, ruhunu sarar ince tül kumaş gibi,
Denizlerin en derin, en ıssız cevheri
Gölgesi düşer en kuytu, mahrem yere,
Uçsuz bucaksız hiçliğin sanki şenlik yeri
Oysa ki gök yüzüdür mavinin en son durağı.
Ağaç dalı titrerken, ürkek kuş sallanır
Rüzgar iter ağacı toprak harmanlanır
Suya giren balık, düşerken yakalanır
Damla damla biriken kendini göl sanır..
Ölçer mesafeleri yeryüzü adımlanır
Yağmur saçaklardan sicim gibi akarken
Sokak lambası ısıtır yalnızlığı mı
Karanlık çökerken usul usul her yere,
Sardı üstümü gri gurbet bulutları
Bulutların tülünü hafifçe araladım
Fıskiye ile gelirmiş Eylül yağmurları
Yapraklar çıktığı yere düşermiş bir bir
Utancından sararmış ağacın yaprakları
Ninni söylemiş kelebek tipi hicran tir tir...
Yürürken fısıldamış adımlarım yeşile
Ruhum yırtıldı, dikecek el lazım
Uydum nefsime battım günaha
Beni kırıntıları ile besleyen el,
neredesin acıktım .
Çıkar ten gömleğini, sür insan kokunu
Mahşere giden yol neredesin
Doğar insan, bir nefesle başlar hikâye,
Toprak sabırla bekler, dönüşüm vaktini,
Ruh ise bir sır taşır, çözülmez akdini.
Doğruluk bir yol ki, gönlün aynası,
Kalbin imzası ruha, bilginin sesi,
İçinde mechul ziyalar dolu çanak.
Vicdansız gonk sesinde sukutu besle.
İmece bir fısıltı gider yalnayak.
Garezli haylaz vaktin içinde işle...
Kulağımda ki akis,göğsümde ki his,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!