Eriyen Kalp Şiiri - Serpil Koçar

Eriyen Kalp

Bütün duygularım sıkışmış gibi,
patlamaya hazır bir volkanım ben.
Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum,
saatlerce ağlamak, içimi dökmek —
sana olan sevgimin içinde kayboluyorum.

Sanki yavaş yavaş eriyen bir buz kalıbı gibiyim,
her damlamda sen var,
her çözülüşümde adın yankılanıyor.
Sevdamın ateşiyle yanarken,
suskunluğumda kül oluyorum.

Kalbim ellerimde çözülüyor artık,
bir yanım seni hâlâ beklerken,
bir yanım kendimi kaybediyor sessizce.
Yalnızlığın sesi büyüyor içimde,
ve ben hâlâ, seninle dolu bir boşlukta…

Gözyaşlarım sessiz bir sel gibi akıyor,
içimdeki fırtına diner gibi değil.
Her soluğumda adını fısıldıyorum,
her çığlığımda seni çağırıyorum,
ama sessizliğin karşılık veriyor sadece.

Ve eriyen buz gibi, kaybolan nefes gibi…
senin sevginle yanıyor,
senin yokluğunda üşüyor,
ama hâlâ, her zerremde,
seni seviyorum, sonsuza dek.