Eritemedim Şiiri - Ahmet Uslu

ben hüznü erittim sen doğmadan
kederleri yok ettim yalnızlığımın tavanarasından
bir kuş kadar yürekli ve özgür oldum
kurtuldum elemlerin korkunç yarasından
doğdun ve hüznümü geri verdin

ben ağlamayı erittim sen doğmadan
göz pınarlarım kurudu mutluluğum için
kaç dünya kurdum ağlamaksızın
yaşama ilacının formülünü buldum
doğdun yüreğime bakmaksızın
gözyaşları içinde boğuldum

ben korkuyu erittim sen doğmadan
bir samuray kadar yürekli ve özgür oldum
ne yalnızlık korkuturdu beni
ne de terkedilmişlik güpegündüz
doğdun yüreğime sonra unuttun beni
ben korku nedir bilmezken korkuttun beni

neleri erittim kül bırakmaksızın
doğdun, elimi kolumu bağladın
kahrolası dilim! git demedim
ama sen gittin sensizlik kaldı
ben bu sensizliği eritemedim! ...