Erit Yalnızlığını Potanda

Bilinçsizce yüzmek nedir bilmeyen,
Anlayamaz bu yalnızlıktaki paniği…
Bir soluklanmak için durup da
Bakınca kıyıya…
Uzaklığın ürkütücü paniği sarar da benliği,
Ürker balıktan, havadan, sudan!
Döner geri korkuyu dalından atmaya çalışıp…
Dalga güler,
“Kolay mı beni yenmek! ” der gibi…
Bir bakar kıyı yaklaşır gibi
Bir bakar ki yokluklarda…
Ne tatlı ki şu can…
O kollar bu kadar güçlü müymüş!
Batmadan güneş,
Nefes nefese bir kadın,
Denize daldığı yerden çok uzak bir yerlerden
Çıkar kumsala
Tuzlu gözyaşlarına karışan denizin suyunu silerek yüzünden…
“Yaşamak ne güzelmiş.” der;
Koşar adımlarla
Can yoldaşıyla güneşlendiği şemsiyeyi arar;
“Ölmüşlerdir meraktan…” diye.
Umursamadan ayağına batan taşları
Bu sefer de
Karadan mücadeleye devam eder.
Birden durur,
Dünya durur sanki,
Taş kesilir bedeni!
Görmüştür şemsiyelerini,
Görmüştür canda canını
Ve görmüştür onun hâlâ sele serpe güneşlendiğini…
Adam, yaklaşan ayak sesinden mi,
Üzerine sıçrayan kumdan mı
Rahatsız olup
Açınca gözlerini
Saatlerdir yaşam mücadelesi veren sevdiğine bakar
“Neden geç kaldın? ” der duyarsızca…
Kadın eğilir,
Havlusunu alır
Ve sarılıp kendine
Adamın anlamsız bakışlarını geride bırakarak
Güneşin battığı yöne doğru gider
Çıplak ayakla
Ve çırılçıplak ruhuyla.

6.11.2011
SERAP DEMİRTÜRK