Erimek Şiiri - Erdoğan Turan

Yaprak dökümü yaşıyor ömrüm!
Mevsime kayıtsız kaldım
Damarlarımdaki sıvıya kadar alıp götürüyor her şeyi
Sanal dünyama çekiliyorum
Duygularım kapılarını kapatıyor suratıma
Yanlışlarımı yaşıyorum bırakmıyorlar yakamı
Üşüme nöbetine tutuluyor yüreğim
Kaçırışım istasyondaki bütün trenleri
Yada hep yanlış vagonlarda yolculuk etmişim
Yalnızlığıma sığınıyorum yalnızlığım da sırt çeviriyor
Gizlemiyorum mekansız gözyaşlarımı
Her şey bir oyun sanki bir film şeridi gibi geçip yiten
Yalnız insanı oynuyorum kalabalıkta ve kalabalıklaşıyorum yalnızlığımda
Doğanın yasalarına ters düşüyorum denge noktasında
Doğa da yol alıyor benden
Güneşe açılıyorum gece oluyor
Aya tebessüm ediyorum zamansız zamanları yaşıyorum
Ve yitiyor gökyüzündeki kalabalık kahkahalarıyla
Gökyüzü de yabancı bana
Tozlanmış köhne aşkıma yol alıyorum anılara sığınmaya
Baksam kararır dokunsam boşluk olur anlamaya çalışsam anlamını yitirir(mi) !