Erik ve dut ağaçları bakıyor yalnızlığına

senin olmadığın hiçbir renk,
hiçbir resim güzel durmuyor tuvalde.
hangi rüzgarlar yüzünü acıttı..?
hangi yazılar seni mutlu etti..?
içini burkan ne..?

sık sık ağlayışların,
hangi mezarları gördü
ahh..o yalnızlık anları
kimselerin göremediği
ve üşümelerin,
ruhunu kemiren düşüncelerin raksı.
hadi gül biraz,
sen gülmeyince kuşlar da uçmaz..

sırdaş,
ve sana kıskanç,
gölge olan o erik ağacı
ne şanslı …!
o kahvenin kokusunu,
telvenin ve
gamzenin çizgilerini biliyor.
altında oturan
bir mukaddesi sarıyor ,
habis kelimelerden korunan.
ve o dut ağacı
bir de erik şimdi,
hayatını
iki ağaç emziriyor…

Mustafa kaya
29.11.2005 / Üsküdar
www.mustafakaya.net