Erik Ağacım Şiiri - Muhammet Kahraman

Yorulmuşluğunu okuyorum kurumuş dallarında,
Devrini tamamladığını anlamış, dallarına konmuyor kargalar da,
Çocuklar oynuyordu dibinde hatırlıyor musun geçen haziranda,
Üzülme! Seni her zaman seveceğim erik ağacım.

Altı yaşımda seninle arkadaş olmuş, gölgenle konuşmuştum,
Unutmadım! Bostanımıza zarara veren alamergeyi de dallarından kovmuştum.
Hain bir el sana nacak ile dokunduğunda, ağlayarak kabuğunu soymuştum,
Üzülme! Sen hep aklımda kalacaksın erik ağacım.

Gölgende konaklamadan geçen olunca sanki ağlıyordun,
Nisan yağmurunda altına sığınanlara, soran gözlerle bakıyordun.
Elinde balta ile geçen olursa, dokunmasın diye sanki hazırolda duruyordun,
Üzülme! Dibinden küçük bir fidan yükseliyor erik ağacım.

Güneşe selam verip aya sitem ediyordun,
Bazen canın sıkılınca belki bulutlarla gidiyordun.
Sen, erik ağacım, sen ki insanları insanlardan fazla seviyordun,
Üzülme! Ayrılsak da evimin bir köşesinde beraber olacağız erik ağacım.