Erhan Ozcan Şiirleri - Şair Erhan Ozcan

Alamadım aklımı senden..!

Her doğan günde vardın
Aldığım her nefeste
Seni kokladım her çiçekte
Senin gördüm her bakışta

Yine bu hazan mevsiminde boşaltıyordu gök hüzünlerini
Dalından kopan ve düşen her bir sarı yaprak gibi,
Ayrılığın, acıların, terk edilmişliğin bir sembolüydü sanki...

Hani yaşıyorduk ya bekleme tadında aşkı, sevgiyi, sevdayı.
Umarsızca analarından kopartılan bir çocuk gibi

Ölümsüzlüğe ulaşmanın,
yoluydu ölüm...
Bir daha ölmememek üzere,
ölmek gerekiyor du...
Hakikata ermek,

Hüzün ve Son

Menzile ulaşmaktı bütün yürüyüş.
Ve ulaşılmıştı...
Huzura varabilmekti aslolan.
Ve varılmıştı...

Yağmur çiseliyordu usulca dışarda
Gönlüme yağan sendin aslında
Ama kimseler bunun farkında değildi
Sadece gökler ve bir de yağmurdu bizi anlayan

Yağmur çiseliyordu usulca dışarıda

Gönlüme düşen, ruhumu kaplayan
Benden alan beni
Her lahza gelip konan düşüncelerime
Benden alan beni

Söyle ne yapayım şimdi ben

Bir akşam getirin bana..!
Yorgun geçen bir günün sonunda gelen
Hüznümüzü ve umutlarımızı çoğalttığımız
Sevdaları büyüttüğümüz gönül bahçemizde

Çocukluğumu da getirin bana..!

Güneşim olup doğuyorsun günüme
Işığım aydınlığım sevincimsin
Ferahlık olup giriyorsun ruhuma
Huzurum sükutum güvencimsin

Baharın yeşili tomurcukların çiçeğisin

Yarın sen doğacaksın
Bir güneş gibi,
Aydınlatacaksın gönül dünyamı
Umutlar çoğalacak
Sevgiler dile gelecek
Sevmek anlam kazanacak

Gönül dilinin ilahi kapıyı çalması
Bükülen boynun titreyen kalbin niyazı
Bir çınar gibi uzanan ellerin yakarışı
Cüzi olanın külli olana nazı

10/06/2017 Meximieux