Erguvan Aynalar Şiiri - Adnan Durmaz

Erguvan Aynalar

bütün bilgelerden derin
denizler zamanla söyleşir
biz o kıyıda durmuşuz
aynaların mor yerinde
ne uzak ne zaman ne mekan
ağaçlar aynı heyecanla söyleşir

polis kordonları altında
yürür tüm isyancıların heybetiyle
yüzünde zından izleri
gözleri şafak
çağdan çağa yürüyen bir militan
bilekleri kelepçeler içinde
ne uzak ne zaman ne mekan,

dişliçarklar kadar uyumlu birbirine
doktor reçeteli beyin programları
birileri
katliamlara sebep

birileri
gülüşlerin alnacından uçan turnadır
birileri zındanların sarayların sahibi
birileri
hicranlar içinde
kırık keman gözleriyle
kaldırımlara düşen bir duru damla

biz o aynaları kırdık da çıktık
mistik sözlerle acısına hapsolduğumuz
çiçeği kuşu ağacı denizi yıldızları
insan gibi yaşayalım
belki o zaman tamamlanır
sonsuz evrendeki akıl almaz ahenk

değilse hastane kapılarında
yol iz bilmez köylerde
hapislerde - çirkef sokaklarında
göz göre göre boğazlanırken insanlık
bombalar yağarken yoksulluğun başına
dünya evren ve biz
aynanın içindeki salt bir suret değiliz

kardeşçe bir dünyada
kula kulluk etmeden
ne zaman yaşamaya durursak
ayçiçekleri ve başaklar gibi
o zaman tamamlanır
sonsuz ahengin ahenksiz yeri

ADNAN DURMAZ