Ergün Ucatürk Şiirleri - Şair Ergün Ucatürk

I
İtirərək dənizdə bir düməni,
Silinmiş izdə, gecədə dünəni.
Ulduzlar gəlizdə, öldürdü məni
Yatdığın yerə qəbirlər qonacaq,
Mənə qalan tək sətirlər olacaq.

Öz ana dilin tek özündə el, obadı,
İtmişsə ki, adı, qırılmış qolu, qanadı.
Əzbərlənən yâr yerinə Behçət-âbâd'ı
Gəzəsən, bir-iki elə bil milyar kimi,
Tarixə ki, iz qoyasan Şəhriyâr kimi.

-II. Karabağ Savaşı şehitlerimizin aziz ruhlarına...-

Kalk! Şahlan mazinden, koş istikbaline,
Yarınında bekleyen canın senindir.
Fırtınayla doğ, boranla çağla yine,
Yele ektiğin, yoğun varın senindir!

-Kadim yurdum Türk Kafkasya’sına…-

I
Arayış zifir, asırlar vermez kalanımı,
Zulmetler Tanrı’nın kula bir armağanı mı?
Bigâne olurmuş baht, kör, Araslardan geçip;

Varoluş bir milliyet kavramı,
Bir ruha çevrilmiş, sanki sabit.
Benimsemeyen illet ehramı
Mürekkepte, sonsuz Tanrı şahit!

Muhtaçlığı en sonda ifrite,

Bak bugün yine tek yürüdüğüm
Ara sokaklarındayım, Tiflis!
Ne yakın ve ne uzağım sana,
Ne de ruhen yalındayım, müflis.

Hedermiş bütün zamanım, heder.

Düşmanın bəllidir ki, onu yaxşı tanı,
Tanı ki, unudma atanı, Türküstanı!
Axdıqca damarında irqin əsil qanı,
Yaşa, yaşa ki, yurdun qalsın əsənlə,
Türkçülük var olacaqsan, o da sənlə.

Asırlardan yenik bir şaman,
Türkistan adlı mülke tavaf.
Sözle ölçülmeden yer, zaman
Elbet dolmalı Türk’e taraf.

Görme rezil muasırları,

Bana fark etmez din, inanç
Irak’ta kandaşlarım aç.
Düşse teninden tek bir saç,
Türklük için yemin ettim,

Yoksa dünya bana dar olsun,

Candan parça qopuldu qəmli ellərinə,
Çırpınaraq dəyinər dəm ki, tellərinə.
Köroğlu kimi həsrət Çənlibellərinə,
Ümid ki, ‘Bütöv’ səhərə fərqli ayılaq,
Hûrriyyətindir daimi üç rəngli bayraq!