Ergün Ucatürk Şiirleri - Şair Ergün Ucatürk

Hakk adı altında sömürü mefkûresi
Güden, gerçek inancın özünden uzaktır.
Hep çekindiği ki o hakikat guşesi,
Karartmıştır onu, sanma ki yüzü aktır!

Haykırışımızdır yüce Türklüğün sesi!

-Azərbaycanlı böyük Türkçü şair,
Almas İldırım'ın əziz ruhuna-

Anayurda həsrət getdin bu diyârdan,
Göylər artıq cənnət, vətənindir sənin.
Könlün, daima sürgünlərində yârdan

-1937-1939’da Qızıl Soyqırım’a qurban edilən Türk aydınlarına-

I
Bir gecədə qarlara köçən siman, mənəm,
Millətdə yanıb tutuşan ruh, iman, mənəm!
Xain elan etdi əl atıb palavraya,

Mövsümdən qış, gecə isti, qan kimi,
Küçəyə tökülmuş hissi can mini,
Unutasan necə istihqâm, kini?!
Hava atəş ki, ruhum bir təlqində,
Bu gün ki, İyirmi Yanvar təqvimdə.

Gecə ulduzlar yaxdıqca cismimi,
Şərhsizliq nə uca, nə dərin deyəm.
Təklik diyârında zərrə qismimi
Tək Tanrı bilər nə təhərindəyəm…

Payızı apardı hürriyyətimi,

Dilinde millî sömürgeli bahaneler,
Türk yurdunda ki Türk olana sadık değil.
İşi görülsün olsa da heba haneler,
Suskudayım, hastalığım bilindik değil.

Öze rahatım, el âlemedir yas, arım,

Bağırmasın heç yaralar bağlayan dərdini,
Əhli olmasın, sonunda görsə kəməndini.
Bilakis, o ki, qələmgâh’ın nəğmələr dini.
Dillərdə; “Etmə, bunlar səni aşar, mugayir!”
Millət üçün değil isə niyə yaşar şâir?

Baş edilemez mısralarıma nagehan
Karalandı adından, sustu la'l ü dehan,
Neden hep geceleri içtim de kadeh, an
Gibi kırgın, neden tek lâline yorgunum?
Ebeden ruhi istiklâline vurgunum.

Kan gibi ufkum, geçtikçe dökülmüş an,
Tükenecek tahammülümüz var henüz.
Bedenden çıkmadıkça yorgun düşmüş can,
Söylenecek bir çift sözümüz var henüz.

Ecel, ömrüme karşı olan zoraki,

Çok bir şey mi dilemiş kul Tanrıdan?
İnsan arzusudur bahtiyar olsun.
Kaçmak gaflet yaşam adlı sanrıdan,
Tükenmez denen hayat umudunda;
Yaşadığı tek yer, pak diyar olsun.