1938 yılında Giresun’da doğdu. İstanbul Erkek Lisesi'nden sonra Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’ni bitirdi. Ekonomi ve planlama konularında Londra'da master, Paris'te doktora yaptı. Yurt dışında ekonomi ve pazarlama uzmanı olarak çalıştı. Bir süre Başbakanlık danışmanlığı yaptı, Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde öğretim görevlisi olarak çalıştı. 16 Ocak 1983’te Paris'ten dönüşü sırasında Esenboğa Havaalanı'nda meydana gelen uçak kazasında öldü.
Şiire lise yıllarında başladı. İkinci Yeni çizgisinde motifler taşıyan şiirlerinde kendine özgü bir renk ve imge dünyası yarattı. Şiirleri ve yazıları; Değişim, Dost, Papirüs, Yeni A gibi dergilerde yayımladı. 'Genç Ölmek' adlı kitabı 1966 yılında çıkan şairin tüm şiirleri ölümünden sonra 'Türkiye Kadar Bir Çiçek' adıyla yayımlandı. Anısını yaşatmak için, Çağdaş şair ve Yazarlar Derneği ile ailesi, ilki bu yıl yapılacak olan "Ergin Günçe Şiir Ödülü" düzenlendi.
Eserleri
Gençölmek (1964)
Türkiye Kadar Bir Çiçek (Bütün Şiirleri 1986)
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!