Ergenlik Abidesi Şiiri - İbrahim Yay

Lakin şöyle başladı cümleye "Bilmiyorum"
O andan sonra söyleyeceği cümleleri düşünmek bile istemedim.
Dayanamadım ama bekledim belki fikri değişir diye.
Belki son anda anlar beni ve kabul eder diye.
Sıkıldım, bunaldım ama bundan sonra kuracağın cümlelerin bu kadar ağır olabileceğini ben bile düşünemezdim.
Hiçbirşey olmamış gibi son söylenen cümle("kendine iyi bak") koyar mı insana bu kadar?
Öfkelendirir mi insanı bu kadar?
Söyleyecek birşey bulamaz mı insan bu kadar?
Ağlamak bağırmak haykırmak ister mi insan bu kadar?
İntihar etmek ister mi insan bu kadar?
Her kötü duygu yaşanır mı bu kadar?
Ağlar mı insan?
Çaresizce kalbi kırık...
Ağlar mı lan ağlar mı?
Bir erkek bir kız için bu kadar kendini perişan eder mi?
Boğazına tıkanır mı her cümle ve her kelime?
Unutabilir mi unutayım da iyi olayım dese?
Bir insan bu kadar etki edebilir mi bir insanın hayatına?
Soru, sorular ama cevapsız.
Cevapsız her zaman ki gibi.
Nasıl? Neden?
Keder, üzüntü, hüzün, aklıma gelen tek kelimeler.
Unutmak ve ben istemsizce, zorla, parçalanarak...