çek ellerini umudun üstünden
artık korkmadan gülsün çocuklar
nerede yanlış varsa küstüm ben
doğru nedir bilsin çocuklar
yıllar geçti iyilikten habersiz
bir rüzgar esiyor
gömülüyor umutlar
gözlerimde geziyor
bütün kara bulutlar
yağmurları yağdırdı
iniyordum koşarak
çatlayan kafesimin dibine
ağlayan
korkak bir çocuğun evine
mumla dalıverdim
göğsümdeki yangına
kuşkonmazlara kuşlar konar
aslında hayatın özüdür bu
mescitler hep aynı kokar
secdenin sazıdır, sözüdür bu
başlar eğilir başlar kalkar
düştüm bir kuyuya
oldukça karanlık
mahlasıyken gayya
refikim yok artık
gözlerimin feri gitmiş
sardı yine başımı
yorgun bir düşünce
kırdı mezar taşımı
ben toprağa düşünce
bir çiçeğe imrendim
göğe baktım ve gördüm zindanı
dedim ya rab bu ne güzel çatıdır
bahçesinde geçirmiş olsam bir anı
nazarımda eşyanın en güzel katıdır
tekmiş çokluğun en az noktası
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!