ERDEMLi AĞZı Şiiri - Halil Gülşen

Erdemli ağzında, lafa “gasavan”
İflas edenlere “batık” deriz biz.
Ekmeksize “çıkla”, yağsıza “yavan”
Tulum peynirine “katık” deriz biz.

Kurumuş otların adına “malaz”
Ekmekle yapılan yemeğe “dolaz”
Yumurtadan çıkan kekliğe “palaz”
Domuz yavrusuna “potuk” deriz biz!

Yan tarafa “denef”, kıvılcım “çıngı”
Hararet yerine söylenir “yangı”
Kirmene “eğirtmeç,” dansöze “çengi”
Yanıp kararmışa “ütük” deriz biz.

Sancı az görülür, onun adı “yel”;
Hamileye “yüklü”, aş erene “kel”;
İt için yapılan bulamaca “yal”
Çevik ve cesura “atik” deriz biz.

Kazmaya “iskeliç” hafife “yeyni”
“Seme” der kınarız kıt olan beyni.
“Teynel” denen ağaç, defneyle aynı,
Tomruğa kısaca “kütük” deriz biz.

Menengişe “çıtlık”, harnuba “haraç”
Çalıya “çıtırık” sopaya “tokaç”
Dağ başına “belen”, karşıya “yamaç”
Erken uyuyana “yatık” deriz biz.

İlk oğlağa “körpe”, civcive “cülük”
Közde pişirilen pideye “külük”
Genç deveye “daylak”, kısrağa “gölük”
Çekirgeye ise “çetik” deriz biz.

Mersin ağacının asıl adı “murt”
Sahibi göç etmiş ıssız yere “yurt”
“Böcü”dür, girerse bir sürüye kurt,
Çaresiz kalmışa “bitik” deriz biz!

Hedikliğe “börtme”, mısıra “darı”
Müennese “avrat” bazen de “karı”
Engebeye “tapır”, akrebe “feri”
Çocuk pabucuna “patik” deriz biz.

Yörüğe vatandır yayla ve “seyil”
Gönül sana akar, böyledir meyil;
Bugün Halil GÜLŞEN kendinde değil;
Gurbette kalmışa “yitik” deriz biz