Erdek'te bir İzmirli Şiiri - Göksel Doğru

(M'ilad'a...)

yeter diyorum
yetmeyeceğini bile seve
sevmeye devam ediyorum seni
oyun olduğunu göre bile

bir noktayı her an koyabilecekken
hep virgüllerle geçiştirip
seni yayıyorum içimde cümle cümle
-kısa bir giriş cümlesi noktasız,
devrik cümlelerle dolu
uzun bir paragrafın sonunda gibiyim-

buradan gittiğim gün
hala cebelleşiyor olursam
virgüllerle
kelimeleri cümle,cümleleri şiir yapıp
üç noktayla bitecek bu şiiri
sana göndereceğim ellerimle

gönderdiklerimi
yüzünde bir tebessümle okumanı düşlerken
en çok da üç noktayı görmeni dileyeceğim
senden gelecek noktayı koymak için beklerken

ve an gelecek
her başladığım cümleyi
nasıl bitirdiysem yine her şiir gibi
sen de biteceksin
bitireceksin kendi ellerinle sevgimi
bir şiirde yaşayacaksın sonsuza dek
hepiniz birbirinizden habersiz
diğer noktalarımla birlikte

bir noktanın peşinden başlayan
yine yeni cümleleri
ve peşi sıra gelen yeni şiirlerimi
neden noktalarla dolu olduğumu
gözlerinle göreceksin mısralarımda

kaldırdığında başını kitabımdan
beni özlediğini hissedeceksin

belki de beni arayacak gözlerin
bulamayacaksın
ben senin denizinin ufkunda
fırtınalarla boğuşurken
sen benim limanımdan
henüz yol alacaksın

yorulacaksın denizimde yol almaktan
henüz kıyımdan bile uzaklaşmadan
benim hep yaptığım gibi
sen de
-belki de ilk olacak-
bana bir nokta koyacaksın.

(Temmuz 2002, Çanakkale)