Erdal Özdemir Şiirleri - Şair Erdal Özdemir

Güldü ağladı, neşeli baktı,
Öldü dirildi, gözünde saklı,
Derdin derdimdir, dili ballı,
Beni kandıran tatlı dilindir.

Yalan iftira gördü, şaşmadı,

Örmüştüm duvarlarımı, aşılmazdı,
Kapatmıştım kapılarımı, açılmazdı,
Dokumuştum kördüğüm, çözülmezdi,
Aşılmaz, açılmaz, çözülmez sırdı.

Bulanık akan nehirdim, geçilmezdi,

Dile dokunan duygu, satır satır yazılır,
Sözler türkülere döner, dillerde yayılır,
Gönle sen düşersin, sarhoş aklım uyanır,
Kalem kâğıda yazmaz seni, ey aşikâr sır.

Karar senin, vereceğin karar hüküm olur,

Yalnızlık çöktü şehre,
Şiire gebeydi gece.
Şair kaleminde hece,
Sancılıydı fikirler,
İncinmişti düşünce.

Gidiyorum,
Bu defa ne bu şehirden,
Ne de bitmeyen gurbetten,
Gidiyorum,
Bu defa kendimden.

Ölçüyü kaybettim, tanımam ki sınır,
Akışına bıraktım, kalmadı ki sabır,
Umudu bilmem, dert beni tanır,
Beklediğim ölüm, korktum mu sanır?

Gel kalemim konuşalım seninle,
Sen hayat verdin, yön verdin mürekkebinle,
Seninle dertleştim,
Ağlamalarım gülmelerim hep seninle,
Her yalnızlıkta sen geldin elime,
Şahit oldun hem sevgime hem de kinime.

Kırk yaşındayım, ihtiyarlığın başlangıcında,
Ruhum doksan olmuş, ölümün eşiğinde,
Gönlüm yeni doğmuş, uyur beşiğinde,
Oyuncak olmuşum dünyanın kader ağında.

Kısır bir döngü içerisindeyim,
Yeni bir başlangıç, kurulan denge,
Bozulan düzen, sonra tövbe,
Yeniden başla, gerisi aynı terane,
Yoruldum artık, bitsin bu hikâye.

Belirsizlik duydum sesinde, suskun dilin,
Umutsuzluk gördüm gözünde, nedir derdin?
Yokluğumu sezdim kalbinde, hissiz yüreğin,
Umutsuzluk gördüm gözünde, nedir derdin?

Sen hayatımın tek neşesiydin, sen neşeydin,