Erciyes Şiiri - Bekir Uz

Ne oynanan ilk oyun, ne de sonuncu piyes,
Ülkemin üzerinde gözü yaşlı Erciyes.
Tependeki beyazlık ağarmış saçların mı?
Kızılırmak, Sakarya senin gözyaşların mı?
Bana diyorlar ki sus, konuşma sen cahilsin,
Satışa çıktı vatan, sen fiyata dahilsin.
Kutsal olan ne varsa yok edildi hepsi de,
Sunuldu hayasızlık bize altın tepside,
Anne uzat öpeyim kardan beyaz elini,
Bugüne dek görmedim saçının bir telini,
Kızımıza baktıkça, kızarıyor yüzümüz.
Onu görse utanır yedi kocalı Hürmüz.
Ya oğlana ne dersin, benziyor mu adama,
Kulağında küpesi, moruk diyor babama.

Haksızlığa uğrayan bulamıyor ki tanık.
Dürüste saf diyorlar, hırsıza da uyanık.
Ahiler korkusundan kullanmazdı terazi,
Bugün en büyük banker tefeci kör Niyazi.
Bir ekmek çaldı çocuk hemen hapse attılar.
Devleti soyanları el üstünde tuttular.
Şimdi çıkıp kürsüye adaletten bahsedin.
Salıverin haini, düşüneni hapsedin.
Ezilen mazlumların ensenizde nefesi,
Protez takın bari, yürüsün demokrasi.
Kabahat yok mu bizde, senelerce uyuduk.
Safsatayla, masalla, hurafeyle büyüdük.
Hep keramet aradık, kavukta ve sakalda,
Ne zaman göreceğiz asıl çare akılda.
Neden yok edemedik biz şu kör cehaleti,
Sende görüyormusun yaklaşan felaketi.
Düştüğümüz şu hale kimin dayanır bağrı?
Sen burada ah çekersin, çırpınır orda Ağrı.
Erciyes bu miskinlik yakışıyor mu sana?
Şöyle bir silkinip, yerinden doğrulsana