Erciyes Şiiri - Abdullah Çağrı Elgün

ERCİYES

Kışın gidip bahar, yazın gelince
Akar suyun kar, bulanık Erciyes.
Karların eriyip, çiçek derince,
Dağlarında, kekik kokar Erciyes

Doruğuna çıkanlara haber sor?
Yakar soğuk, yüzler solar, alev kor.
Senin yükseğine tırmanmak, ne zor!
Ak saçları, lüle lüle Erciyes

Rengarenk doruğun, çayır çimenin.
Yaban atın, mor sümbülün, çimenin,
Göletine, dalıp dalıp çimenin,
Bir daha, su yüzü görmez Erciyes.

Gelincik, köstebek, bıldırcın, keklik
Üç bin metre yükseğinde, bir teklik
Hörgüç Kaya, Kuzey Buzul’da yüklük
Şeytan Dere’n, Süt donduran Erciyes.

Mangallar yakılmış eller tütsüde.
Çadırlar kurulmuş keçe, üstü de.
Erciyes’in başı duman, tütsüde
Çayır, çimen, kekik kokan Erciyes.

Yaylana çıkınca içim hep sek sek,
Pastalar, börekler, şişkebap ve kek
Göklerdeki başın, der ki: Tanrı tek! ..
Başına, çiçekler takan Erciyes.
Abdullah Çağrı ELGÜN
Emeil: [email protected]