Er Kişi? Şiiri - Cihat Şahin

Gelir arza rütbesiz beşer olan her kişi,
Gelince akıl başa, paşa olsam der kişi,
Kimi olur ağa, bey, olur kimi sırf baba,
Kimi rütbe istemez, kalır yalnız er kişi!

Bir hobidir çoklara, sahib-i makam olmak,
Kiminde hedef büyük, gayedir kurmay olmak,
Kiminde tercih farklı, fobi ona üst makam,
Bazılarda tek gaye; sadece adam olmak!

Ekser bilmez erliği, zül addeder pek çoğu,
Bir zanneder hiçlikle, haysiyette hiç yoğu!
Hiçlik, inse âlemde en muazzam makamdır,
Erliğe eren er’e, ondan gayrisi Ağu!

Erlik demi bir zirve, ona çıkmak zor sanat,
Uçmak için o deme, lazım belki bin kanat!
Nebi gibi inanıp, veli gibi olmalı,
O demlere geçemez, gafil, mağrur ve inat!

Aşk-ı dünya taşıyan, dem vuramaz erlikten,
Bilmez nedir hiçliği, dem vuranlar varlıktan!
Hiç olmuştur er olan, ona âlem bir serap,
Er varlığa sevinmez, yok şekvası darlıktan!

Erenlere hep sağ var, yok onların hiç solu,
Ashab-ı yemin onlar, yolları Allah yolu!
Meşgul onlar daima, en hayırlı işlerle,
Boşa geçmez saniye, anları taat dolu!

Doymaz cahil dünyaya, “ah” eder, “eyvah” eder,
Yakın olunca ecel, yeisle feryat eder,
Fayda vermez o zaman, ne feryadı ne “ah’ı,
Heybesinde günahlar, ukbaya bedbaht gider!

Musallaya her gelen, rütbelerden arınır,
Şayet olmuşsa nasip, bir kefene sarınır.
Olsa bile general, tanıtılır er diye,
Ne itiraz ne “hayır”,nede küsüp yerinir!

Razı oldu erliğe, orgeneral sonunda,
Tenzil-i rütbe etti, musallada anında.
Erlik büyük rütbedir, onay lazım yukardan!
Ermemişse kul hiç’e, er değil hak yanında!

Cihat ŞAHİN
07.08.2009-İZMİR