Eprimiş Hüzünler Ardılı Şiiri - Kağan İş ...

sarı bir geceliğe benziyordu toprak
sıcak sımsıcak yemiş gözlü bir yazdı
yanıma yaklaştığını anlamadan
uzaklaştı umutlarının tazelenişi
acılarımdaki hep son defalıktan
toprak ilk defa soyundu ilk gençliğime
daha iyi tanıdım akarsuyun nazını
sana yaklaştığıma hiç pişman değilim
kirpiklerinin çipillenişine
ölüm kadar uzak...

uzak noktaları merak etmekle geçen ömürde
akşam alacasının ani ve keskin batırışları
gri hüzünleri gözlerimin bebeklerine
uykuyla yaklaştığım mutluluğu anımsamamaktı
ve kış günlerini hep sensiz geçirdim
içlerinde gelişine yaşanmış
odaların kokularında
eski kumaşlar gibi ağlayışım
hıçkırıklar içinde
bir sen misin demek içindi
bak işte gelmene ben de hep geldim
demek içindi
eski kumaşlar kadar ezik
yıpranık
eprimiş hüzünler ardılı...

haber etmedim hiç dileklerine
senin için yaşadığımı
çocukça bir yalanı yaşamaktı
ayrı ayrı tekliğimiz
rağmene rağmendik
yokuş aşağı
kafa üstü
öyle ki
ayaklarımızın hızına ayak diremedik
hiç mi hiç inkar edememdi üstelik
kahverengisine değil de bakışlarının
kahverengisinin masumca üzerime eğilişine
esir oluşumu...
ben en güzel özgürlüğümü sende yaşadım
bakışlarına esir olma özgürlüğümü
oyun çağı çocuklarının yorulmak
sevdaları gibi içten
doğal
hesapsız...

(seni düşünürken felsefe yapıyorum
seni düşlerken şiir yazıyorum
seni anarken roman yazıyorum
seni söylerken şarkı söylüyorum
en güzel sensizlik
benim sensiz sensizliğim)

varmışsın gibi yaşıyorum aslında
yaşamının sensiz bir yorumunu bulamadım
şu anına kadar devamlı ölüşümün...

soluğunu nasıl saklıyorum bilsen
içimdeki değirmenlerin kanatlarında
bir an nefes almasan
çarpmaz endişeli kalbim...