Epeydir Şiiri - Seyfi Karaca

Bir gün yahut bircok vakit
Bir gün kelebek yahut epeyce gün insan
Nereye kadar nicin neresi ve nasil ki..
Kac kere tur dolanirsa dolansin senden seninlecek dünyan
Gün batar giderken insan gölgeleri süzülür sizar ya aksine tersinden
Tam da azi coga saymaya direk dümdüz
Hesabin daralan yerinden mümkünü tükendikce yükü yokusa süren
Egri bügrü sivri
Heryeri catlak bir koridoru sayisiz kalabaliktan siyrilan yalnizliga
Corak seyriyle kendinden uzaklasip yikilacak yer arayan adimlarla
Perdesi bulanik bir fehmin zihnini zorlayarak
Hangi harmandir kimde nesi degirmendir
Bozguna ugradikca sacilmis dökülmüs isik irilmalarini yelden irmaktan
Sarkacak böylelikle makara
Söküp atacak gönlünü viran
Aci badem kuru incir
Bahsi diger seylere cirpindikca unutulacaksin
Görmüs gecmis gitmise bir ilmek de sen baglayip
Kac sefer izinli kacislardan son kez azada can kusu ucacak senden
Usanmistir cünkü nesine ne belli
Salincagini rüzgara kurarken sararmis yapraklariyla dallar
Yaziyi yoga silen nufuslu kütügü
Kimdin
Neciydin
Niyeydin
Nereyeydin sayip sayiklarken
Tutkuda cahil can havlinde tümüyle tamamin
Eve kadar
Eve
..topraga…!

Ekim / 20