Epey Sonsuz Şiiri - Seyfi Karaca

Her aklım bir dağın başında
Her dağın başında birbirinden dağdağ kopmuş ayrılmış
İnsanlar
Acep yolup gönlümden dilimler versem diyorum
Kendi kendine iyileşir mi soğuk agınlarının arası..?
Eğrilerini kırsam bölsem kendime
Düzgün filizler diksem, gözalıcı güzelliklerini koysam
Alışsın diye kullanılmayan kelimelerin dilsizliklerine
Böyle bir alem işte kendi kendime şu halim
Bir çekici güç beni
Divanına buyur edip durur aslı esası aşki
Irgalanır un ufra olacağına buğday buğday tarla dönüşüm
Bileklerim yorulur çevirmekten değirmenlerini yaramdaki tuzun
Göğsümde bir ahdan bir imdada ırgaten
Elim ekin işler, harman savurur gönlüm
Durup durası yoğa, hem bucaksızda hem barksız
Epey bir sonsuz

Seyfi Karaca...........Haziran / 11