Envanter Şiiri - Yunus Güzel

puslu hayatlar coğrafyasında
bir garip yurtsuzdum
ne çok sevdim
ne çok düşündüm
ne çok…
neyim var şimdi
ve en çok neyim yok

ağlamam,
rüzgar gibi geçen bir hayatın ardından
üzülmem yaşadıklarıma,
yaşayamadıklarıma sitem etmem
kimse vurmadı ki kafama,
ellerimle yaptım ne yaptımsa
kabulümdü acıyan yerlerim,
olgunlaşır mıydım acımasa
gökmavisi türküler söyledim,
kimi zaman ağıtlarla yansam da

imrendim oğlumun babasına
ve galiba en çok Ege’nin Balık’ı olmayı sevdim
ardından çok ağlamadım
ama sana çok sitem ettim baba
çünkü boynumun büküklüğü
omzunu bulamayışımdandı

kaybettiklerimin çetelesini tutamam
kazandıklarım ise yaşadıklarımdı
hiç pişman olmadım,
hayatımdan çıkardıklarım eksiltirdi yoksa beni
davetsiz misafirlerimdi acılarım,
hüzünse yüreğimin vazgeçilmeziydi

ne çok sevdim,
ne çok düşündüm
ve ne çok umursadım
ne çok…
neyim var şimdi
ve en çok neyim yok

yokluğunda anladım
varlığında fark edemediklerimi
ben bu hayatta,
en çok zamanı anlayamadım
bir anın
bir ömür kadar sürdüğü geceler de yaşadım
bin geceye sığmayacak güzellikleri
yaşadığım anlarım da oldu

ne çok isterdim şimdi,
bir kuşun kanatlarıyla sevişen kanatlarım olsun
hiç merak etmedim ki,
yerin yedi kat dibini,
hep maviyi aradı gözlerim
mavinin içine sadece pamuk bulutları çizerdim
bulutlarda yüzümü yıkamaktı,
çocukluğumda en çok düşlediğim

gülüşünü çok sevdim gözlerin,
benim olması da şart değildi

şimdi bıraksalar,
sonsuza kadar seveceğim
bıraksalar,
herkesi severek öleceğim