...Ennui! .. Şiiri - Naime Erlaçin

şimdi canın sıkılıyor ya bu amiplere
en yalın
en yalan fotoğrafına bakıyoruz hayatın
en vurucu
en deli(ci)

fazladan bir joker gibi konuyorlar hileli ellere
arsızca sırıtarak
şehevi bir doygunlukla illet gibi
çalıyorlar masada ne var ne yok

gözünü dikme virane koyaklarıma
yatıştırmaya kalkışma istim üstündeyim
topla şu zincirleri
yalnızca yokluktur büyüyen
yoklar âleminde

amipler bilmez boşluğun anlamını
doğuştan öğrenirler parçalanmayı
çoğalırlar
deliliğin onurlu yüzü düşer bize

ne kalır geride
hangi mecburiyet
kafalarımızda yuvalanan
uru kırbaçlamaktan başka

şaşırtmasın kanserojen bu gelişme
hangi hayalperest demiş şiirin kalesidir diye
istilâ edilir ve hiçe dönüşürken onurlu yalnızlık

şiir mi kaldı böyle!

hepsi bitmiş bizden evvel
her yer kangren, her yer çürümüş
başlama sakın sözcük ekonomisinden!
bu şarkı benim
devasa bir sözlük doldururum içine
eğer istersem

sus ve dinle
koşuyor uğursuz saranın oyuncak bebeleri
amipleri yakala benim için
sıkıca tut, kalmasın hatırım
kurtulalım önce ezici ennui’den
sonra karar veririz ne halt edeceğimize

sevdim bu yalın fotoğraf anarşisini
çok daha güzeldir bir şarjörü okşamak
bininci kez soyunmaktan bir aptal gibi
cesetlerin önünde

ayna nerede
vuruşacağım!

şimdi kızıyorsun ya saralı amiplere
ben toplu katliama hazırlanıyorum
bil ey!

ayrılık
acı
aşk
ve ne varsa daha
ilerde yine yazılır
önce mühimmatını kuşan gel

tam teçhizat

dedik ya deliyiz diye
izle beni
düş peşime!

(20 Haziran 2005)