Enkaz prömiyeri Şiiri - Via Vigilandum

lanet olası dünyanın bile unutmak için bileklerine enjekte etmek istediği sıvı için damar aradığı bir çağ bu,üçüncü sınıf bir barın
karanlık köşelerinden birinde oturuyorduk ve ayaklarımızdaki prangayla sevişmek için sıraya giren lanet politikacıların çocukluğundan bahsediyorduk,güneş doğmak üzereydi,bense dışarıdan gelen sese yöneldim,“kurtuluş yok tekbaşına ya hepimiz yaa hiçbirmiz” kadın kırmızı ojelerini sürüyordu,çocuk luna parktaki bir atlı karıncanın travmalarını canlandırıyordu,yaşlı bir tiyatro salonunun sigaradan sararmış sahnesinde,ve kentin tüm hastaneleri kanamayı durdurmak için kullanıyordu sanki alkolü
ölüm alarm kurmuyordu,ve sen fırsat kolluyordun,salası okunan ölümün bile korktuğu cesedemin üstüne kusmak için
biz,sikik şiirler yazıyorduk,enkaz altında kalan

via vigilandum