Enkaz ninnisi... Şiiri - Hasan Belek 2

Yüreğe dokunan ve insanı en derininden sarsan şiiriniz üzerine, aynı hislerle kaleme aldığım bir yansımadır bu. Sizin dizelerinizin açtığı yaraya bir ses de benden...

​Kelimeler toprağa karıştı, dostum, bir enkaz vakti.
Gökyüzü yağmur yerine kül ağladı o gece.
Bir bebeğin avucundan göğe yükselen süt kokusunu kim çaldı?

Dualar hangi arşa takıldı da, melekler yeryüzüne inmedi?
​Kelimeler sustu, dostum, bir demir vakti.

Beşikten tabut oydular bir çocuğa, ninniler susturuldu.
Oyuncağı bir şarapnel parçasıydı, saklambacı moloz altıydı.

Adalet, hangi betonun altında can verdi?
​Kelimeler yandı, dostum, bir ateş vakti.
Kameralar önünde barış güvercinleri uçurdular, kanatları isli.

Manşetlerde ateşkes yazdılar, mürekkebi kurumuş kan rengiydi.
Bir annenin feryadı, hangi sağır vicdanın duvarına çarptı da geri döndü?

​Kelimeler buz tuttu, dostum, bir veda vakti.
Unutuşun kundağında sallanır şimdi dünya, sanki hiç yaşanmamış gibi.

Bebek kanıyla sulanmış bu arsadan yarın hangi çiçek boy verir?
Ve tarih, bu utancı yazarken hangi harfleri kullanır, kalemi kırılmadan?

​Kelimeler tükendi, dostum, bir hiçlik vakti.
İnsanlığın sözü bitti, cümleleri yıkıldı.

Bir çocuk, son bakışıyla bütün bir medeniyete sordu:
"Suçum neydi ki benim, dünyanız bu kadar mı dardı?"
​Kelimeler mezar oldu, dostum, bir sükût vakti.

Biz sustuk.
Ve insanlık, kendi enkazı altında son nefesini verdi...

Hasan Belek
27 08 25
Akçay