Enkaz Şiiri - Esin Güdül

Her gün bir parça daha yakın hissediyorum kendimi
ait olduğumu düşündüğüm yere...
Oysa şimdi, hâlâ duyuyorken yağmur damlalarının seslerini,
hâlâ duyabiliyorken kuşların cıvıltılarını,
an’ı yaşama vakti...

Şimdi anlıyorum, bir hasretin insanı
gün be gün,
an be an nasıl eritebildiğini...
Şaka değil,
abartı hiç değil!
Nefesim yerinde,
hafızam da öyle...
Elim ayağım tutuyorken hâlâ
her gün biraz daha
ölüyor ruhum bedenimin içinde...