Eninde Sonunda Şiiri - Esel Arslan

Gecenin koynundan sıyrılan güneş,
Yeniden merhaba diyor, demini almış,
Al ışıklar içinde serin sabaha.

Özlediğim sevgi mi, sevgili mi,
Düşünceler almış alazlanan başım içini,
Arzulardan soyunmuş bedenimi,
Kantarlara vursam darası ne çeker.

Bir güzel yaz ardından geliverdi,
Soluk soluğa sonbahar,
Sarmalayan kolların bedenimde henüz soğumadan,
Derbederliğim sökün etti yeni baştan.

Anladım, bu böyle olmayacak,
Bin güneş doğsa gönül sabahlarıma,
Sensiz ışıksızım, karanlığım, yoksulum,
Denizin dalgalarına küfürler savuruyorum,
Öksüz ve yetim çocuklar boynu büküklüğünde,
Ağlasam bağıra, çağıra ayıplarsın belki de.

Sussam takılır gırtlağıma yumrular,
Acıyı mı beslesem, hüznü mü büyütsem,
Hangisi hangisiyle yarışır acaba içimde,
Bir kırılgan ezgi çalıp duruyor derinden derine,
Kahrolası zaptedilmeyen yüreğimin içinde.

Her görüşmeden sonra o uğurlanışlar yok mu,
Öldürmedi henüz ama süründürüyor be güzelim,
Sol göğsümde canımı yakan çimdiklemeler,
Bir çöküntü ki anlatsam zor, anlatmasam sıkıntı.

Bütün kolaylıklara kapalı demek yaşamım,
İnatçıyım, vaz geçerim zannedip aldanmayasın,
Ben hep en zoru başaran adamım,
Sensizliğe de alışacağımı sanma sakın,
Seni, eninde sonunda,
Dalından koparıp alacağım..

2007-Göcek/Muğla

Esel Arslan
Kayıt Tarihi : 24.6.2008 18:04:00