Engerekleşme Şiiri - Kağan İşçen

sarf ettiğim güz tutkumla yaşarır anlam yüklerim
çil çil bir kötülüğü anardım sanki saçlarına bakmakla
caddelerden konuşmanın buharı yükselirdi gözlüğümdü sesin
sabahları iple çeker öğlene doğru kalbimi yorardım meşguldüm
yaşamanın kendisi boş işlerle uğraşmaktı boş işlerle uğraşmaksa yaşamak
ağaçların ne zaman büyüyeceğini düşünmek çırpınışını bir balığın

mahallede büyüdüm sokakta aşık oldum içerileri sevmeden içerlendim
özgürlüksüzlüğüne kitaplarının dışarıya mal ettim vazgeçmemeyi bir gülün açışından
sen çırılçıplak dans ederken düşlerimde gizlenmişliğime yalancılığına doğruluğun
ben yepyeni dersler çıkardım yaban otu olmak gerekliliğimden erik ağacı çiçeğine özenmeyen
kötü şiirler yazarak yer bitririm içimi seni her öpüşümde ölümü kısaltarak yaz güneşli
güvenim tam bakışlarına aşkına aşığım bu yüzden gocunmuyorum da seni aştığım için
seni aşarak aşılmamayı öğrendim sıkı duramayan yol kesişmelerine eşsiz bir çabasızlıktaki doğallıkla

korkmadığım bu engerekleşme zindanlaştıramayacak aşka ulaşma sürekliliğimi
göz kapaklarımın altındaki sim yığınıyla dalardım rüya dolu özlemlerime kesinlikle ikindisiz
aşk için ağlamanın yeleleri vardı gözle görülmeyen şortlu çocukların don lastiğini çekmesi gibi
utanmamak için…
ve unutmamak samanyoluna ihanetti seni düşünmek unuttururdu yıldızlara fiyaka yapmayı
seni aramaya yıldızlar bile az gelirdi samanyolu zavallı bir abaküs
işimiz gücümüz içimizi karartan bu serserilikle eyleşmekti hepimizin sen’i ayrı
ayrısı sen’li hepimizin yoğunlaşarak yorgunluğa yaşayamaz hale gelmek gibi
yarım kalmak da denmez kalmanın yarımlığıydı gelmeyişin kışın sonbahara en soğuk haliyle özenişi
her işimiz zorlu olurdu bizim böyle beni sevmeyişini bile sevmek gibi ne ilgisi varsa
ne sana ne de aşkına layık değilim ama senle ilgisi olmasına aşığım tüm bunların
sana layık olmayışım ne güzel bir kalp atışını gözümden kaçırmışlığımı bağışla