Engel Dediğin, Birlikte Aşılan Yokuş

Hayat, rüzgârı ters esen bir deniz
Dalgalar savururken küreklerimi,
Sen, dümende duran pusula oldun.
"Korkma," dedin, "fırtına bile
İki yüreğin ortak ritmiyle dindirilir."

Bir dağa tırmanırken düşersem,
İpin ucunu tutan elin sıcaklığı
Yaralarıma merhem oldu.
"Yükünü bölüşelim," dedin,
Ve kayalar, adımlarımızda kuma dönüştü.
Bazen gecenin en koyu saatinde,
Yıldızları sayarken kaybolduğumda,
Sen, sabahın ilk ışığını getirdin avuçlarında.
"Umut," dedin, "paylaştıkça çoğalan
Bir tohumdur."

Eleştiriler dikenli teller gibi çevrelese de,
Seninle ortak bir bahçe kurdum
Gülü dikenine katlanan, çiçeği yağmura inanan.
Ve biliyorum:
Engel dediğin,
Birlikte gülerek aştığımız
Bir yokuşun adıdır.

Şimdi biliyorum:
Mutluluk,
Tek başına tırmanılan zirve değil,
Sırt sırta verip
Gökyüzüne uzattığımız bir merdiven.