gecenin bir vakti
ucurumun kenarında buldum kendimi
içimdeki duygular dönüştü
birden bire nefrete.
kalmadı ne özlem nede bir sevgi
sahteydi belkide o mahsum gülüşler
yıkılıp kaldım öylece.
pişmanlığın sesleri çınlasada kulaklarımda
gözlerimde nefret akıyor şimdi.
kendi kendine mırıldasanda
ölümün sesizliği kaldı içimde
kavuşmak artık hayal bir kere.
duvar diplerinde gezerken gölgelerim
kavuşmanın endişesiyle
yorulduğumu hissetirdin bana
hüzünlü gecenin sonunda.
her sabah uyandığımda
güneşin sesizliğinde hayalini kurarken
şimdi olnarda ortak oldu artık nefrettime...
Hüseyin YANMAZ
15/04/2012
Kayıt Tarihi : 29.4.2012 22:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!