Endişe Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Duman,duman sis çökmüş,bürümüş şehirleri,
Kurşun kokusu hava,hep zehir soluyorum.
Yakılan ormanları,kirlenen nehirleri,
Gördükçe,yaşadıkça,her an kahroluyorum.

Bir ufak çıkar için,yok edilirken canlar,
Bin ümit,bir gelecek,söndürülmekte daha.
Bilgisizce,zalimce,yıkılan heyecanlar,
Kara cehalet sinmiş,sanki kara toprağa.

İnsan ömrünü adar,bir gülü sevmek için,
Acıya,sıkıntıya,katlanır da nelere.
Gül gözüne bakıp da,bir gülümsemek için,
Ne gözyaşı dökülür,büyürken bebelere.

Neden hissiz,duygusuz,neden taş duvar insan,
Bir gaflet uykusuna,uzanıp yatmış gibi.
Bencilliğin hazzını,hayvanca yaşar insan,
O ilahi ruhunu,şeytana satmış gibi.

Kapkaç,terör,hırsızlık,soygun,vurgun,mezalim,
Geri durdukça insan,neme gerek diyerek.
Zaman her gün lehine,daha pervasız zalim,
Kapımızı çalmaya,bir fırsat bekleyerek.

Bir kötüden daha da,cesur olmazsa iyi,
Ahlak çöküntüsüyle,toplumda başlar zulüm.
Fahişe,hırsız,cani,boş bulmuşsa sahneyi,
Maziye iç çekerek,atiye üzülürüm.

Halbuki ne güzeldi,ne hale döndü dünya,
Sevmekten,sevilmekten,yaşamaktan korkarım.
Bencilliğe,pisliğe,sise büründü dünya,
Yakında insanlıktan çıkmaktır korkularım......