Endamda Gece Şiiri - Halil Türkoğlu

İnce nazıyla,
Endamda gece
Kendinden emin tavrıyla,
Çekmiş göz altlarına sürme.
Bıraktı insanı kendisiyle hep
Gidipte dönülmeyen sokaklara
Ayaklar bıraktı, gölgeden yapma.
Bir ah var dudakta!
Sürç-ü lisanlarla hezeyan.
Depremidir makul gönüllerin,
Hele ki kendiyle
Başbaşa kaldığında insan.
Sormaz hesap
Oturur, dinler seni
Koysanda başa sarıp sarıp duran
Teybe kasedi,
Sana bir kase sessizlik sunar.
Toplu mezarlarınıda gösterir
Hemde elleriyle sana.
Labirenttir gece,
Çıkışsız bir yola girenlere,
Sürekli bir düşünce!
Hece hece dinler,
Etmez tek kelimesini,
İş uykusuz sevmelere gelince.
Çark dişlerine geçer bir tel sanki
Frenlenir zaman, yada takılıyor
Kafanda dönen,
Sanki başka bir yedek lastiği.
Gelir tam sen uyuyacakken
Sensizligi koynuna kor.
Büyüyor gece,
Her koldan sarılınca sımsıkı
Kimsesizlige yazılıyor.
Anlarmısın dost anlarmısın?
Kendinle kalınca yanlızlığı!
Külünü eşelemeden,
Bir sigarada sen yakarmısın.
Beni her geçen gün bırakıp,
Başka bir boşluğa atıyor.
Tutuyor yakamdan,
Kimsin sen diye.
Hiç kimsenin kimsesi gibi
Nede güzel bırakıyor
Ve hiç bir şey yaşanmamış gibi
Yanımda yatıyor.