En Yakın Şehir İstanbul`du

gecenin pençeleriydi sırtımızdaki
yarım yağan yağmurdan
hemen süzülür paçalarımızdan kırmızı

yalpa yapan varoşların
çıkmaz sokaklarında serpildik

en yakın şehir İstanbul`du
İstanbul içinde

mutluluk esirgerdi evleri
ve insanlarını
aşkı yaşamazdı balkonları
asılır sadece emekçilerin
yıkanmış çamaşırları

en yakın şehir İstanbul`du
İstanbul içinde

sahipsiz türküler dolaşırdı kapı kapı
eşiklerinde beş taş oynayan çocuklar
pencerelerde uçuşan güzel kokular
ve hafıf yelle savrulan çerez kabukları

kapımıza
atın sırtında gelirdi has zeytinyağı
üzerine tuz serpip yediğimiz ekmek
o ne lezzet o ne lezzet
işte buna yemek demek

en yakın şehir İstanbul`du
İstanbul içinde

endişelerimiz vardı
dertlerimiz de...

irkilirdik yarı uykularımızdan

en yakın şehir İstanbul`du
İstanbul içinde