En Uzak Yıldızım Şiiri - Kasım Kobakçı

Her akşam, karanlığım oldun sen..
Bir gölge gibi, çöktün ruhuma,
Senden uzakken, yankım oldun,
Her an, adını fısıldadım boşluğa..
*
Ama sen, duymadın ve duymayacaksın.
Bu sükutun içindeki, en büyük çığlığımı.
Beni ayakta tutan, kalbimdeki bu esaret mi?
Yoksa bir gün, bu zincirler çözülecek hayali mi..?
Bunu çözemiyorum ve belki de, çözmek istemiyorum..
*
Kaderim bu, lütfen beni yargılama...
Her gün aynı sızı, aynı bekleyişle tükenmek.
Ve o uzak yıldız, avuçlarıma değmeyecek olsa bile.
Avare gönül, imkansızı sever derler.
*
Hoşça kal, en derin sızım,
Hoşça kal, ruhumdaki gölgem,
Hoşça kal, en uzak yıldızım..